Budowę barokowego pałacu na sztucznej wyspie otoczonej podwójnym pierścieniem rzeki Nysy Łużyckiej rozpoczęto w 1713 roku. Zleceniodawcą budowy był Joachim Zygmunt von Ziegler-Klipphausen, polsko-saski szambelan na dworze króla Augusta II Mocnego. Początkowym zamierzeniem było utworzenie zakładu wychowawczego dla panien pochodzenia szlacheckiego, co miało zapewnić młodym kobietom odpowiednie wychowanie i edukację.
Architektura pałacu
Projekt pałacu w stylu barokowym wykonali w 1710 roku wybitni architekci Johann Friedrich Karcher i Matthäus Daniel Pöppelmann. Pałac zbudowano w kształcie przypominającym literę „H”, a jego budowa zakończyła się w 1722 roku. Dekoracje i prace wykończeniowe trwały aż do 1730 roku, co podkreśla wyjątkową dbałość o detale architektoniczne.
W południowym ryzalicie, na osi głównego holu, znajduje się reprezentacyjna klatka schodowa o trójbiegowej konstrukcji, będąca jednym z najcenniejszych elementów budowli. Obszerny hol wspierały cztery solidne filary, a boczne nisze zdobiły alegoryczne figury Pax (Pokój), Concordii (Zgoda), Modestii (Skromność) i Constanti (Stałość). Na pierwszym piętrze usytuowano imponującą salę balową, zwaną „Białą Salą”, zajmującą dwie kondygnacje. Jej wnętrze zdobią pilastry na wysokich cokołach, a w przeszłości znajdowały się tu również bogato zdobione kominki oraz piękny plafon.
Przestrzeń dla gości i ogrody
Oprócz Sali Białej pałac posiadał reprezentacyjne apartamenty przeznaczone dla gości, zlokalizowane w pobliżu głównej części pałacu. Skrzydło wschodnie pełniło funkcję prywatnych apartamentów, jadalni oraz pomieszczeń przełożonej zakładu wychowawczego. Ściany pokoi ozdobiono bogatymi zdobieniami sztukatorskimi, co dodatkowo podkreślało elegancję i prestiż tego miejsca.
Pałac otaczały zadbane ogrody i parki, które założono po stronie wschodniej i zachodniej. Cały teren otoczono murem oporowym w formie bastionów w narożnikach południowo-wschodnim i południowo-zachodnim. Z czasem do pałacu dobudowano także dwa pawilony przeznaczone dla gości oraz piętrowe oficyny umiejscowione w narożnikach północno-wschodnim i północno-zachodnim.
Lata świetności i upadek
W 1745 roku, gdy pałac gościł króla Fryderyka Wielkiego, zyskał miano „Najpiękniejszego Pałacu Łużyc”. Mimo tej sławy, rezydencja wymagała remontów – pierwszy miał miejsce w 1856 roku, a kolejne przeprowadzono w latach 1875-1876. Niestety, w 1945 roku pałac uległ dewastacji i grabieży. Następnie przeszedł na własność Skarbu Państwa, jednak brak konserwacji spowodował stopniowe popadanie budynku w ruinę.
Dziś pałac na sztucznej wyspie jest świadectwem dawnej świetności i kunsztu barokowej architektury. Obecnie jest w prywatnych rękach. We wrześniu tego roku został wystawiony na sprzedaż za 10 mln złotych.
Napisz komentarz
Komentarze